ซิลเวีย แพลธ (อังกฤษ: Sylvia Plath, 27 ตุลาคม ค.ศ. 1932 – 11 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1963) เป็นกวีและนักเขียนชาวอเมริกัน เกิดที่เมืองบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ เป็นบุตรของออตโตกับออเรเลีย (นามสกุลเดิม โชเบอร์) แพลธ[1] ซิลเวียมีน้องชายหนึ่งคนชื่อ วอร์เรน (เกิด ค.ศ. 1935)[2] ต่อมาครอบครัวของซิลเวียย้ายไปอยู่ที่เมืองวินธรอป ที่ซึ่งซิลเวียในวัย 8 ปีได้ตีพิมพ์บทกวีแรกในหนังสือพิมพ์บอสตันเฮรัลด์[3]ในปี ค.ศ. 1950 ซิลเวียเข้าเรียนที่วิทยาลัยสมิธและเริ่มป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เธอกลับไปเรียนหลังได้รับการรักษาทางจิตเวชด้วยไฟฟ้าและอินซูลิน ห้าปีต่อมาซิลเวียเรียนจบด้วยเกียรตินิยมและได้รับทุนฟูลไบรต์เพื่อเรียนต่อที่วิทยาลัยนิวน์แฮมในอังกฤษ[4][5] ในปี ค.ศ. 1956 ซิลเวียแต่งงานกับเท็ด ฮิวส์ กวีชาวอังกฤษผู้ซึ่งต่อมาดำรงตำแหน่งกวีแห่งสหราชอาณาจักร (Poet Laureate of the United Kingdom) ทั้งสองย้ายกลับไปสหรัฐในปีต่อมา โดยเธอทำงานที่ฝ่ายแผนกต้อนรับของโรงพยาบาลแมสซาชูเซตส์และใช้เวลาช่วงเย็นหารือเรื่องการเขียนกับรอเบิร์ต โลเอลล์, แอนน์ เซ็กซ์ตันและจอร์จ สตาร์บัก[4]ในปี ค.ศ. 1959 ซิลเวียและเท็ดย้ายไปอยู่ที่ลอนดอน ทั้งสองมีบุตรด้วยกันสองคนคือ ฟรีดา (เกิด ค.ศ. 1960) และนิโคลาส (เกิด ค.ศ. 1962) ต่อมาทั้งสองแยกกันอยู่หลังซิลเวียพบว่าเท็ดมีความสัมพันธ์กับแอสเซีย วีวิล[6] ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่ซิลเวียกลับมาป่วยเป็นโรคซึมเศร้าอีกครั้งและพยายามจะฆ่าตัวตายหลายหน จนกระทั่งในปี ค.ศ. 1963 พยาบาลผู้ดูแลซิลเวียและบุตรพบเธอเสียชีวิตอยู่ในห้องครัว หลังซิลเวียเสียชีวิต ฮิวส์ถูกกระแสสังคมกล่าวหาว่าเป็นต้นเหตุและยิ่งถูกกลุ่มคตินิยมสิทธิสตรีประณามอย่างหนักเมื่อแอสเซีย คู่รักของฮิวส์ฆ่าตัวตายเช่นเดียวกับซิลเวียในอีก 6 ปีต่อมา[7]ซิลเวียมีผลงานที่เป็นที่รู้จักคือ ในกรงแก้ว (The Bell Jar) นิยายกึ่งอัตชีวประวัติที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับหญิงสาวผู้ประสบกับโรคซึมเศร้า[8] นอกจากนี้ซิลเวียยังเป็นกวีในกลุ่มกวีนิพนธ์สารภาพ (Confessional poetry) อันเป็นกลุ่มกวีช่วงทศวรรษที่ 1950 ในสหรัฐ ซึ่งนิยมนำเสนอประสบการณ์และความเจ็บปวดทางจิตใจผ่านบทกวี[9] ในปี ค.ศ. 1982 ซิลเวียได้รับรางวัลพูลิตเซอร์จากผลงานกวีนิพนธ์รวมเล่ม และเป็นบุคคลแรกที่ได้รับรางวัลนี้หลังเสียชีวิต[10]